BAHASA MELAYU DAN SAYA

Saya merupakan anak seorang guru (tapi mak saya nurse).Sebab pekerjaan abah saya maka kami terpaksa berpindah-randah sebanyak 3 kali(nak cakap sering berpindah-randah tak boleh sebab 3 kali je berpindah).Penat berpindah ni tambahan pula rumah yang kami masuki itu semakin pindah semakin mengecil (barang makin lama makin beranak pinak).Semua perlu disusun dengan sebaiknya sebab ruang yang terhad.

Tapi sisi yang menarik tentang berpindah ini ialah kawan-kawan serta persekitaran baru yang kami temui.Tempat pertama abah bawa kami berpindah ialah SMV Sultan Ahmad Shah di Kuala Rompin, Pahang.Sekolah ini terletak bersebelahan sungai.Petang-petang angin sepoi-sepoi di sini (sudah pasti tiada pencemaran).Melalui penerangan saya ini pasti anda dapat mengambarkan tempat ini kan??Sudah pastilah di sini merupakan sebuah perkampungan yang belum dimajukan lagi (jika sudah dimajukan pastilah sudah tercemar).

Dengan keadaan sebegini, penduduk yang majoriti melayu kebiasaannya berbahasa melayu berloghat sedikit ala-ala pantai timur.Keadaan ini menyebabkan saya tidak tahu pun bahasa lain selain bahasa melayu (tapi saya pakar berbahasa pahang ye..ketika itu sahaja).Berbahasa inggeris pada kami sangat menyusahkan.Perbendaharaan kata saya juga sangat sedikit.Tapi jika dibandingkan dengan kawan-kawan lain, bahasa inggeris saya antara yang terbaik (cikgu yang cakap..saya sampaikan apa yang dia bagitau je).

Masuk sekolah menengah saya telah berjaya memasuki sekolah berasrama.Majoriti pelajarnya orang Kuala Lumpur yang berbahasa inggeris lebih berabuk dari bahasa melayu.Saya pula hanyalah pelajar dari Kuala Rompin yang biasa-biasa sahaja.Sebilik dengan saya merupakan anak usahawan Kuala Lumpur yang bersarapan dengan emping jagung dan susu.Ketika inilah hilang longhat pahang saya (nanti dia tak paham pula apa yang saya ceritakan).Kawan saya ini sering  bercerita dalam bahasa inggeris dengan perbendaharaan yang sangat banyak (kalau nak paham perkataan dia saya kene agak-agak mengikut jalan cerita yang disampaikan).Namun begitu situasi inilah yang membantu saya hebat berbahasa inggeris (hebat sekadar untuk tahap saya).

Suami saya juga seperti saya.Dibesarkan di kampung yang berbahasa melayu tegar.Tapi cerita dia tidak sehebat saya (dia tidak berpindah-randah dan tidak jumpa orang bersarapan emping jagung dan susu..katanya itu iklan tv je).Oleh sebab itu beliau sangat kurang fasih menggunakan bahasa inggeris. Tapi itu bukan halangan bagi dia.Beliau merupakan individu yang sangat kuat berusaha (beliau konvo degree dengan kalung di leher..maksudnya dapat 3.5 ke atas..aku dapat 2.5 ke atas je..huhu).Saya kagum dengannya.Cuma masalah dia sukar berbahasa inggeris. Di tempat kerjanya sekarang majoriti rakan-rakan sekerjanya adalah lulusan luar negara.Mereka lebih suka berbahasa inggeris dari berbahasa melayu (agaknya banyak makan emping jagung kot..hehe).Masalah timbul bila mesyuarat yang berlangsung memerlukan beliau manjadi pengerusi.Respon dari ahli mesyuarat kebanyakkannya menggunakan bahasa inggeris yang sangat berabuk.Namun ini tidak melemahkan suami saya.Beliau dengan muka yang konfiden (pengerusi mesyuarat muka pun eksyen sikit time tu..kata beliau la) terus mengarahkan mesyuarat berlangsung 100% dalam bahasa melayu.Alasan beliau, kita pegawai kerajaan kenapa perlu berbahasa inggeris.Tambahan pula bahasa melayu kan bahasa kebangsaan kita.Jika saya dalam situasi beliau pasti saya turut sama berbahasa inggeris (nanti orang cakap tidak kelas pula).

Apa-apa pun saya kagum dengan tindakan suami saya ini.Beliau tahu kelemahan beliau dan tidak sama sekali membenarkan orang merendahkan kelemahan beliau itu.Apa ada pada bahasa inggeris itu sebenarnya.Jepun yang hebat itu juga tidak menggunakan bahasa inggeris dalam urusan rasminya.Lebih hebat lagi kita pula perlu belajar berbahasa jepun jika hendak ke sana.Siapalah yang akan mengagongkan bahasa kita jika bukan kita.Kesimpulannya..jika kita perlu berbahasa inggeris gunalah bahasa itu sebaiknya.Bukan perlu berselang seli dan kadang-kadang berabuk-abuk lebih dari bahasa pertuturan harian kita (cakap melayu pelat-pelat inggeris tapi cakap inggeris takdelah hebat mana).Sesungguhnya bahasa itu jiwa bangsa (kita semua ni dah ada jiwa inggeris sikit kot..hehe).